Back to Belgium

Vrijdag ochtend, geen tijd te verliezen in deze veel te korte laatste dag, of beter gezegd: laatste ochtend.

Marion en ik zijn om 5uur opgestaan om nog voor de laatste keer naar de zonsopgang te gaan kijken aan het strand. Maar we waren daar zeker niet alleen op het strand, we werden vergezeld door wel honderden krabbetjes die elk hun nieuw huisje aan het maken waren voor de dag die aanbrak. Tegen de tijd dat de zon begon op te komen uit de zee, waren er op het strand alweer veel joggers, en mannen die aan het trainen waren. Deze laatsten waren soms wel hilarisch om bezig te zien.

Op weg naar huis nog een laatste banaantje gaan kopen aan het fruitwinkeltje en afscheid nemen van de lieve mevrouw die dit winkeltje runt.
Eenmaal thuis was het tijd om de laatste spullen in te pakken en nog voor een laatste keer een heerlijk ontbijtje klaar te maken: gebakken boterhammen met een gekruid roerei en tomatensaus. Hmm, wat kan ik daar van genieten!
Mister Mutua is ons nog een laatste bezoekje komen brengen voor we vertrokken. Wijzelf zijn nog eens langs Kebene gegaan om te zeggen dat we 'binnen tien minuten' al vertrokken. Jammer genoeg waren sommige kinderen naar school (die die niet naar Rainbowschool gaan) en enkele van de Rainbow kinderen waren net naar boodschappen gaan doen. Maar we hebben toch nog enkelen van hen gezien, zodat we toch afscheid konden nemen en vele groetjes konden doen aan de andere kinderen die op dat ogenblik niet thuis waren.

Toen was het zover, de taxi was er. Eigenlijk een veel te kleine wagen, maar klein gaat ook. Na even op de kofferbak te zitten duwen en stampen is hij toch dicht geraakt. Marion en ik dachten wel even: "onze souvenirs!"
Nog een laatste foto met de meisjes, John (de dagwaker), Mokka (de schoolkok) en Mickael (de manager) en dan instappen en wegwezen. Dat deed wel pijn, ik had helemaal geen zin om te vertrekken. Oké ja, ik wou wel graag mijn familie en mijn vriend terug zien; maar ik wou Kenia niet verlaten. Maar zoals men zegt: "Wat moet, dat moet."
John en Mokka gingen mee naar de luchthaven, daar hebben we samen nog een frisdrank gedronken (we hadden immers nog teveel keniaanse shillings op zak) voor we gingen inchecken.
Na meer dan twee uur met onze vingers te draaien stegen we eindelijk op en maar liefst 16 uur later landden we in België.

Ik werd er enorm hartelijk onthaald door maar liefst negen mensen die me stonden op te wachten in de luchthaven: mijn ouders, mijn zus, mijn vriend, en nog enkele vrienden. Om al deze mensen naar huis te krijgen hadden ze zelfs een busje geregeld.
Eenmaal thuis stond er een aperitiefje + hapje te wachten in het gezelschap van mijn grootouders.
Het was een leuke, maar drukke dag met heel veel bezoek. We hebben de dag rustig afgesloten met een pakje friet van De Kee, want daar verlangde ik nu toch al ongeveer twee maand naar.



We zijn nu al een week verder en ik ben heel blij om terug thuis te zijn zodat ik mijn familie en vrienden terug kan zien en ook m'n vele huisdiertjes die me ook ontzettend gemist hadden blijkbaar.
Maar ik mis Kenia toch hoor.
We hadden in Kenia aan mekaar (de vrijwilligers), aan de collega's, aan de mensen van het dorp en aan onszelf beloofd om zeker nog terug te komen naar Kenia. En dit is een belofte die ik zeker zal waarmaken, zowel voor de groep, als voor de collega's, de mensen van het dorp en natuurlijk ook voor mezelf!
Dus ik zeg aan de mensen die ik leerde kennen in Kenia:
Asante sana, kwaheri. But you'll see me again and then I'll say: "Jambo jambo! Habari?"